“Shore to shore”, 50 mile ride, Michigan. DAG 2

Vanmorgen weer om kwart over 5 op voor de ride van vandaag. Na het voeren van de paarden een eindje met Troy gewandeld in m'n pyama (who cares, er is toch nog niemand op) omdat hij gister ook al had gelopen en dus wat stijf kon zijn. Daarna ontbeten, omgekleed, Troy gezadeld en op naar de start plaats. Hier moest ik weer een eindje draven om te laten zien dat Troy in orde was en daarna was het om 7 uur alweer tijd voor de start. Fingers crossed dat vandaag wel een happy end heeft!!!!

Ik had met Dave afgesproken dat ik in de kopgroep zou starten en als ze echt zouden gaan vliegen, dat ik dan m'n eigen tempo aan zou houden en naar achteren zou zakken. Iedereen startte echter stappend, een heel raar begin van zo'n ride! Zodra we echter het kamp uitreden begon de kopgroep + ik te draven en al gauw zonderden we ons af van de anderen. Ik reed op dat moment op de 7^e plaats achter een vrij zware man die steeds tempo wisselde. Al gauw wist ik hem op een oversteekplaats tussen 2 bosstroken in te halen, waardoor ik daarna m'n eigen tempo kon bepalen en in een flinke draf verder kon. Bij het volgende open stuk viel er nog iemand naar achteren, en belandde ik op de 5^e plek en vormde hiermee de laatste plaats in de kopgroep.

Na ongeveer 10 minuten na de start begon het te gieten en te plenzen. Hierdoor werden de kleine paadjes in het bos al gauw baggerig en glibberig. In het bos waren er overal bomen vlak langs het pad en was het nog krapper dan gisteren. Ik was blij dat Troy wat voorzichtiger hiermee omsprong dan Cadie, en zelf ook de ruimte tussen 2 bomen inschatte. Dat maakt het rijden toch een stuk leuker en relaxter! Ik was door de regen echter al gauw de kopgroep kwijt, omdat ik bang was dat Troy zijn ijzers in de bagger zou verliezen en het dus iets rustiger aandeed. Op een gegeven moment kwam ik echter op een 4 splitsing in het bos aan met overal blauwe pijlen. Hmmm, welke kant moet ik nu kiezen? Ik was moederziel alleen, en bang dat ik de verkeerde kant op zou gaan. Er bleken echter 2 paarden vlak achter me te zitten, die de weg wel wisten en zo kon ik gauw verder zonder te moeten gokken welke kant op te gaan.

Na 15 mile kwamen we bij lake Huron aan. Er was een stuk asfalt weg voordat we bij het meer kwamen, en hier had ik de kopgroep gauw weer ingehaald. Bij het meer was het de bedoeling dat we het water in gingen en dan omdraaiden en terug naar het kamp reden. Aangezien de ride van 'shore to shore' is, was het dus de bedoeling dat we op de 1^e dag Lake Huron aanraakten en op de laatste dag Lake Michigan. Iedereen draaide echter al meteen weer om, waardoor Troy ook weinig zin had om echt het meer in te gaan. 2 hoeven was het beste wat ik er snel uit kon persen, en ik besloot snel achter de kopgroep aan te gaan. Dave baalde hier wel van, want ze waren juist naar het strand gegaan om leuke foto's te maken, maarja, de race gaat voor! Na 4 mile terug door het bos kwamen we op de eerste vet-check aan.

Bij de vet-check daalde Troy's pols al snel en konden we naar de dierenarts waar hij compleet werd goedgekeurd. Wat een opluchting, want ik was toch wel wat zenuwachtig na gisteren! Omdat ze bij deze ride met namen ipv nummers werken, werd ik nu overal al herkend en was het gelijk 'Hé Monique' zodra ik binnen kwam rijden, erg leuk! Na een 40 minute hold konden we weer verder. Het goot nog steeds, maar ik besloot toch mijn jas achter te laten omdat het bloedheet was tijdens het rijden. Omdat Troy zijn pols zo snel naar beneden was gegaan, mocht ik als 2^e de vet-check verlaten, 1 minuut achter Jim, de nummer 1.

Al gauw had ik Jim ingehaald en switchden we de lead om en om. In de druipende regen midden in het bos hoorde ik ineens een gezang achter me, en vroeg Jim of ik ooit eerder een serenade te paard had gehad, hahaha. We hadden erg veel lol samen. Na een minuut of 30 haalde de rest van de kopgroep ons in, en reed achter ons aan met Jim en mij wisselend als leider. Jim schoot op een gegeven moment het bos in om zijn paard te laten drinken, waardoor ik alleen op kop kwam.

Na 11 mile kwamen we door het kamp. Hier reed een trailer gigantisch sloom midden over het pad, maar gelukkig zag ik een uitwijkmogelijkheid tussen een groepje bomen door en kon er zo langs schieten. Dave stond verderop in de nog steeds stromende regen met een emmer water klaar om me op te vangen en Troy wat te laten drinken. Zodra Troy uitgedronken was gauw weer verder! Ik lag op dit moment nog steeds op kop en draafde snel het bos in. Na 5 mile kwamen we bij de volgende vet-check, de rest van de kopgroep had zich op dat moment alweer bij me aangesloten, omdat ik nog steeds wat voorzichtig reed om alle ijzers onder Troy's hoeven te houden.

Bij de vet-check daalde Troy's pols weer binnen no-time. Deze keer had ik een 1 hour hold in de miezerregen, die gelukkig werd verkort naar 50 minuten. Ik droeg mijn jack + de lange regenjas van Dave over m'n doornatte T-shirt en had het nog steeds ijskoud! Omdat Meg nooit honger heeft tijdens een rides, hadden ze alleen een flesje drinken voor me meegenomen. Tegen die tijd had ik echter een berehonger ontwikkeld van al het rijden, maarja helaas, dat moest nog even wachten.

2 minuten voordat ik de vet-check weer moest verlaten liet Dave Troy nog even draven voor de dierenarts om te checken of hij nog steeds in orde was en gelukkig was dat het geval. Daarna jassen uit en nog steeds drijfnat bibberend en blauw wat rondstappen totdat ik mocht vertrekken. Ik had op dat moment door de snelle daling van Troy's hartslag een voorsprong van 1 minuut op de nummer 2 opgebouwd en 2 minuten op de nummer 3 t/m 5.

Gauw op weg voor de laatste 16 mile dus! Nu voegde ik ook op de bredere rechtere paden een galopje toe, en bleef draven in de smalle paadjes met haarspeldbochten tussen de bomen door. Na 30 minuten kwamen er 2 ruiters achter me, die me bleven volgen. Na nog 10 minuten kwam er een gestoord figuur met haar paard langsrazen, zonder maar even aan te geven dat ze erlangs wilde. Hierdoor botste ze op het smalle pad vol tegen me aan, waardoor ik ternauwernood in het zadel bleef zitten, bitch! Omdat ze als een idioot tussen de bomen door in de modder galoppeerde liet ik haar maar gaan, maar het liefst zou ik haar voorbij geraced hebben, grrrrrr! De nummer 3 achter me bleef toen achter, waardoor ik en een vrouw overbleven.

Zij bleef pal achter me rijden, en bood niet een keer aan om the lead over te nemen. Op een gegeven moment kwamen we na 1 uur en 20 minuten op hetzelfde punt waar we gisteren moesten draaien. Hier was een vrij steile helling die ik stapte. Toen zag ik ineens het bord vet-check staan, wat betekende dat we vlak bij de finish waren. Ik nam een licht galopje aan en wilde zo over de finish. Ik was echter te goed van vertrouwen. Ineens hoorde ik een kabaal achter me en na haar minstens 40 mile op Troy's kracht te hebben laten meeliften, besloot de vrouw achter me nu vlak voor de finish tegen ons te racen. Ik had dit nooit verwacht en was compleet verrast.

Pfff, ik wist niet dat ik zo 'competitive' was, maar ik was woest! Gauw spoorde ik Troy aan tot meer snelheid, en plat op z'n nek schoten we vooruit. Troy had echter minstens 25 tot 30 mijl op kop gelopen + gisteren ook 50 mile gereden, en dat vergt z'n tol. Haar paard kon de hele rit gratis op andermans kracht meeliften, en had dus nog zat energie voor de eindsprint, waardoor ze ons net aan versloeg.

Een 3^e plaats voor Troy en mij dus. In het begin een beetje zuur, maar ik besloot dat dit toch erg goed is voor een eerste uitgereden 50 mile endurance ride en ben erg trots dat Troy het zo goed heeft gedaan! Na 10 minuten de vet-check en alles was prima in orde. De top-10 kan zich opgeven om voor best conditioned te strijden, en de vet-check hiervoor was 1 uur na de finish. Dit ook nog gedaan, maar waarschijnlijk hebben we dit niet binnengesleept. Jim finishde namelijk maar 6 minuten achter mij, en hij is een stuk zwaarder en zijn paard zag er ook erg goed uit, dus waarschijnlijk wint hij de BC. Dit wordt echter pas over een week of wat op internet gepubliceerd (we hebben niet op de prijsuitreiking gewacht), nog even afwachten dus. Ik heb in ieder geval een fantastische rit gehad en ben erg blij met m'n 3^e plek!!!

Na de BC Troy in de trailer geladen en ervandoor gegaan. Ik werd onderweg nog flink gepest, want ik heb blijkbaar ergens een tak in m'n gezicht gekregen waardoor ik nu een half blauw oog heb (wat niet zo voelt, vreemd). Daarbij opgeteld dat ik in Canada flink lek ben gestoken door een stel muggen maakt dat ik er momenteel erg schattig uitzie ;) Na 5 uur rijden kwamen we aan in Ohio waar m'n ouders stonden te wachten. Hier ben ik dus weer van ouders geswitched en zat mn tijd met Dave en Meg er weer op. Het was erg leuk om m'n ouders weer te zien en heerlijk om weer lekker in het nederlands ze helemaal bij te kunnen praten over al m'n belevenissen van de afgelopen tijd, maar ook jammer dat ik Dave en Meg alweer ga verlaten. Het was een prachtige tijd en het is voorbij gevlogen!

Aangekomen in het hotel in Cleveland, Ohio heerlijk gedouched. Afgelopen week heb ik maar 2 keer echt gedouched, want we hadden niet veel water in de trailer. Dat douchen was ook echt natmaken, kraan uit, insoppen, afspoelen. Jajaja, ik kán wel snel douchen! De rest van de dagen wat met de wastafelkraan gestoeid en dat was het dan. Prima in zo'n kamp, want iedereen ruikt toch naar paard, dus lekker belangrijk. Maar het was toch wel heerlijk om weer eens écht te kunnen douchen! Na het douchen Cleveland ingedoken voor biertje en een hapje eten. Ik heb daar moedig een Crabcake geprobeerd, wat beter smaakt dan het klinkt, maar toch niet echt mijn ding is. Daarna m'n (2-persoons) bedje in en heerlijk geslapen!

“Shore to shore”, 50 mile ride, Michigan. DAG 1

De shore to shore ride is een ride van lake Huron (die ik ook in Canada heb gezien aan de andere kant) naar lake Michigan. De rit brengt je dwars door de hele staat Michigan in 5 dagen. Vandaag is de voorbereidingsdag, die echter wel als een echte ride telt en geldt. Vanaf morgen steken de ruiters in 5 dagen in 5 x 50 mile de hele staat over. Sommige mensen doen dit met 1 paard, echt zo gaaf! Wij zijn hier echter alleen voor de ‘voorbereidingsdag' en de 1^e dag.

Vandaag is het dan zover, mijn 1e echte endurance ride! Vanmorgen om kwart over 5 opgestaan om de paarden te voeren. Daarna ontbijten, omkleden, paarden zadelen en de paarden wat los stappen. Ik rij vandaag Cadie, de kleine ondeugende koppige grijze merrie van 5 jaar. Dit is zowel haar als mijn 1^e 50 miles rit, spannend! Ze is dan ook erg hyper, en dribbelt wat af. Meg rijdt Troy, een bruine 17 jarige veteraan die vorig jaar nog voor de wereldkampioenschappen was genomineerd. Reveille heeft een paar dagen de 100 mile in canada gedaan, dus die heeft vrij vandaag. We hebben haar wel verdoofd (Meg is dierenarts, erg handig ;)), zodat ze rustig zou blijven.

Na het los stappen op weg naar de start plaats. Hier moesten we nog even heen en weer draven om de dierenarts te laten zien dat de paarden in orde waren en toen was het om 7 uur dan eindelijk tijd voor de start! Wij besloten om in het midden van het veld te starten, omdat we rustig aan wilden doen voor Cadie. De ruiterpaden waren alleen gemarkeerd met blauwe markeringen die er altijd al hangen. De meeste ruiters kwamen uit de buurt en wisten dus exact de weg. Voor ons was het iets lastiger, maar toch goed te doen.

Er waren in totaal 3 vet-checks. Na 1 uur en 10 minuten rijden (12,5 mijl zeiden ze, maar volgens ons was het korter) kwamen we bij de 1^e vet-check aan, waar Dave ons al stond op te wachten. Tot die tijd hadden we alleen gedraafd, en zijn toch aardig opgeschoten. Er reden maar 7 mensen voor ons, een mooie plaats dus! Bij de vet-check moesten we 40 minuten hold-time wachten en daarna mochten we weer verder. Beide paarden hun pols schoot omlaag zodra we binnen kwamen, zodat we ons snel bij de dierenarts konden melden, heerlijk!

Na 40 minuten op weg naar de volgende vet-check. Dit was een rit van 6 mijl de ene kant op, dan omdraaien en 6 mile terug. Alle paden waren krappe 1-paard bospaadjes, waardoor dat soms wat lastig was met passeren, maar alles ging goed. Mijn paardje is nog erg onervaren en iets ongebalanseerd. Naast het smalle pad stonden hier en daar 2 bomen waar je precies tussendoor kon. Cadie hield echter zelf totaal geen rekening met mijn beenruimte, en had de neiging om iets naar rechts af te wijken bij mijn sturen. Hierdoor kreeg ik hier en daar een halve hartverzakking en had 1x een innige omhelzing met een boom. Beetje jammer, maar we zijn gelukkig weer ongedeerd op wat blauwe plekken van mij na het bos uitgekomen.

Na weer 1 uur en 10 minuutjes en de hele weg draven kwamen we bij vet-check nummer 2 uit, waar de paarden weer snel hun pols omlaag kregen en ze 40 minuten de tijd kregen om te eten, drinken en uit te rusten. Vervolgens op pad naar de 3^e vet-check. Dit was de weg terug naar het kamp die we vanmorgen in omgekeerde richting hadden afgelegd. Alles ging nog steeds prachtig, en op wat hartverzakkingen na had ik geen aanvaringen meer met bomen.

Na weer iets meer dan een uur, kwamen we aan bij de 3^e en laatste (op de finish na) vet-check in het kamp. Alles ging nog steeds super en we hadden deze loop ook voor het eerst wat gegaloppeerd en wat mensen ingehaald waardoor we nu nog maar 4 of 5 mensen voor ons hadden. Bij de vet-check konden we weer binnen een paar minuten door naar de dierenarts. Troy zag er super uit! Bij mijn trot-out liep Cadie echter een paar passen iets onzuiver. Toen de dierenarts haar rechtervoorbeen oppakte reageerde ze hier zo pijnlijk op dat de tranen in mn ogen schoten. De dierenarts gaf ons de gebruikelijke 40 minuten hold-time om haar been te koelen en daarna moesten we weer terugkomen. Na 40 minuten met een ice-boot gingen we terug naar de dierenarts. Cadie was nu echt kreupel, maar we wilden graag weten of het de pees was (staat ongeveer 6 maanden rust voor) of iets onschuldigers. De dierenarts wist ons al gauw te vertellen dat de pees waarschijnlijk geheel in orde was. Het gekke was dat Cadie toen ik haar nog reed compleet 'sound' en dus totaal niet kreupel was. Waarschijnlijk zat het kleine ding zo vol adrenaline en vechtlust dat ze het zelf niet eens doorhad! Nu werden we echter op een afgelegde afstand van 60 km gediskwalificeerd.

Meg ging verder met Troy voor de laatste loop van 20 km, en ik bracht Cadie naar het weilandje om haar een nieuwe ice-boot aan te doen en in de gaten te houden. Het been begon ook steeds meer te zwellen, echt zo sneu! En nog wilde ze achter Troy aanrennen toen die aan z'n laatste ronde begon. Ben echt trots op dat kleine vechtertje, en weet zeker dat het de volgende keer helemaal goed gaat komen.

Nadat Meg was gefinished hebben we Cadie's benen gebandageerd en hebben we haar wat bute gegeven waardoor ze zich al gauw beter voelde. Vervolgens zijn we met Farzad, een vriend van Meg en Dave, en een vriend van hem naar Lake Huron gegaan. Hier zou een band optreden, maar al gauw kwamen we erachter dat ze alleen 'praise the lord all you people praise the lord' zongen. Hmmmm, minder. Daarna hapje gaan eten bij een Italiaan en terug voor de riders meeting van vanavond. Meg was 5^e geworden. Ze had helaas geen 'best conditioned' gewonnen, omdat gewicht van de ruiter een zwaar meewegende factor is en er reedt een man van 110 kg mee. Zijn paard zag er aan het eind nog best uit, dus won hij BC.

Na de meeting nog met de paarden gewandeld en daarna vroeg naar bed, want morgen weer een drukke dag.

Dag voor de ride (Oscoda, Michigan)

Vandaag om half 7 naar Michigan vertrokken. Dave reed weer in één ruk door, met alleen een plaspauze hier en daar. Om een uurtje of 2 kwamen we in Oscoda, Michigan aan. Hier gelijk een kamp opgezet en daarna gaan inschrijven. Vervolgens de paarden gaan rijden. Daarna de paarden door de dierenarts laten checken. Ze zei dat Cadie, het kleine grijze paardje wat ik morgen rijd een beetje stijf rechts achter was. Meg zei echter dat er niets aan de hand is, maar we hebben haar toch voor de zekerheid een regendeken aangedaan, aangezien het hier giet en ze zo lekker warm blijft.

's Avonds was er de gebruikelijke 'riders meeting' waarin alle in's en out's van de paden en de wedstrijd werden uitgelegd. Het goot, dus wij stonden daar in onze lange regenjassen en petjes te verzuipen. Gelukkig hielden ze het kort! Ondertussen had Dave lekker spagetti met spinazie gekookt. Daarna vroeg naar bed, want morgen is het al weer tijd voor dé grote dag!!!

Ps ik heb een tijdje niets van me laten horen omdat ik zowel in Canada als in Michigan geen telefoonbereik en internet had. Vind het erg leuk om al jullie reacties te lezen en doe m'n best om de site zo snel mogelijk bij te werken!

De dag na de ride

Vanmorgen vroeg om 7 uur opgestaan om Rev klaar te maken voor de Best Conditioned. We besloten dat ik met Cadie in de buurt zou staan om haar te kalmeren, en zodra Rev aan de beurt was zou ik weglopen zodat ze met de trot-out (het op en neer en in een cirkel draven) ook op de terugweg er nog goed zou uitzien en niet naar Cadie zou trekken. Cadie was een regelrechte ramp en hinnikte en danste op en neer. Toch bleek dit op de een of andere manier een kalmerende invloed op Rev te hebben. Zodra het Rev's beurt was bracht ik Cadie snel terug om op tijd terug te zijn om de trot-out te kunnen zien. Achteraf hoorde ik dat zodra ik wegliep Rev's hartslag tot 84 steeg, *zucht, merries!*

De Trot-out zag er super uit, en gelijk erna rende Meg richting trailer. Ik erachteraan, bleek dat ze Cadie terugwilden om Rev te kalmeren. Met Cadie in de buurt daalde Rev's hartslag na het draven tot 42! Ondertussen had ik echter m'n handen vol aan dat kleine ding, dat zoveel energieoverschot had dat ze steeds hoger begon te steigeren en ronddansen. Dat wordt nog wat zondag in mijn eigen ride ;)

Tijdens de BC werden er 5 van de 10 paarden uit de top 10 geshowed. De anderen zagen er blijkbaar niet goed genoeg uit om kans te maken, dus probeerden de eigenaren het niet eens. Er was 1 grijze die er ook erg goed uitzag. De rest was een zooitje, er liep zelfs 1 paard bij die kreupel was en eentje die niet wilde draven. Lijkt mij dat je dat ff checkt voordat je je paard voor zoiets aanbied, maarja sommige mensen...

Na de BC gingen wij op weg naar lake Huron, dat het grootste zoetwaterstrand van de wereld heeft. We zijn even het water in en uitgerend, wat foto's gemaakt en toen op weg naar de 'magnetic hill'. Dit is een heuvel die je afrijdt, maar zodra je op 1 mile afstand van het begin van de heuvel stopt, wordt je auto achterwaards de heuvel opgetrokken!!! Meg en ik waren aardig onder de indruk, Dave kon maar niet begrijpen dat wij zo achterlijk waren om er in te trappen! De heuvel liep volgens hem namelijk heuvelop, en er was een deuk in het midden waardoor het leeeeeek alsof we heuvel af redden. Maar eigenlijk reden we dus heuvel op en is het logisch dat je achteruit zakt als je stilstaat. Meg en ik waren niet overtuigd door zn uitleg, maar we hebben wel veel lol gehad! Het uitzicht is hier prachtig!

Terug in het kamp ging Meg een internetspot zoeken omdat ze wat dingen voor werk moest doen en ik ging even langs bij Jeff en Evette. Daar zaten ze al lekker aan de rum-cola, goed begin van de middag! Aan het eind van de middag de paarden gestapt en op naar het avondeten met de awards uitrijking erna.

Meg is 5e geworden in haar klasse. Helaas heeft een ander paard de BC gewonnen, al vonden veel mensen dat Rev er beter uitzag. 's avonds uiteraard weer lekker naar het kampvuur. Daar sprak ik een man die 62 is en 5 jaar geleden begonnen is in deze sport, echt tof! Vandaag was ook de ride 'n' tie, een wedstrijd waarbij er 2 mensen en 1 paard een team vormen. Een begint als renner en 1 als ruiter. De ruiter gaat vooruit en bindt het paard ergens aan een boom. Dan gaat hij rennen. Ondertussen komt de 2e persoon bij het paard en springt op het paard en rijdt de andere persoon voorbij en bindt het paard weer vast, enz. Lijkt me erg gaaf om een keer te doen! Bij de kampioenschappen vorig jaar waren er 2 mannen die ver voor de rest finishden, bij de finish keken ze elkaar aan en zeiden: 'ik dacht dat jij het paard had', konden ze weer terug om het paard te halen, haha. Om een uurtje of half 2 verliet ik het kampvuur, want morgen weer om 5 uur op!

“Coats Creek ride”

Vandaag is het dan zover, mijn eerste endurance ride als crew! ‘s ochtends om 4 uur opgestaan om de paarden te voeren. Daarna nog even kort gedoezeld, maar om kwart voor 5 was het dan toch tijd om aan te kleden en aan de slag te gaan. Om 5 uur startte de 50 en 75 mile, en om half 6 de 100 mile (waar Meg in meereed). Het is een massastart, maar Meg besloot omdat Reveille zo druk was om een minuutje later te startten.

Zodra Meg was gestart zijn wij de honden uit gaan laten en naar de 1e vet-check gereden. Daar hebben we gezellig met Tom en Mollie, vrienden van Dave, staan kletsen en alle emmers gevuld zodat alles klaarstaat zodra ze binnenkomt. Al gauw kwamen de 2 paarden van Tom binnen, dus hebben we die ook maar even geholpen. 20 minuutjes later kwam Meg binnen. Ze wilde de 1e 2 loops rustig aan startten en dan langzaam het tempo opvoeren. Zodra ze binnenkwam kreeg ze een kaart met de aankomsttijd. Ik haalde die kaart op terwijl Dave en Meg richting de emmers liepen en ondertussen het tuig van Rev afhaalden. Zodra ik de kaart had kon ik gelijk al lopend het borsttuig van de singel losklikken en het zadel eraf halen en beginnen met afsponsen. Binnen een 30 seconden was haar hartslag al onder 64 (de grenslijn waar je onder moet zitten bij de vet-check), dus op naar de dierenartsen. Zodra je je daar hebt aangemeld begint je 'hold-time', die was voor deze vet-check 30 minuten. Dave deed de trot-out en alles werd gechecked en was in orde. Daarna konden Rev en Meg even lekker uitrusten en eten en drinken. Rev was wat onrustig en hinnikte voor haar buddy's, maar aangezien die vanaf deze afstand dat toch niet konden horen, viel het nog mee. Tegen het eind van de hold-time hebben we Rev weer opgezadeld en daar gingen ze weer.

Ondertussen gingen wij naar de 2e vet-check om daar weer emmers klaar te zetten. Tom's paarden kwamen weer als 1e binnen. Ik zag Tom met 1 paard weglopen zonder iemand om hem te helpen, dus ik er achteraan en haalde het zadel er snel af. Tom had me niet eens gehoord en keek bij zijn emmers verbaasd naar z'n zadelloze paard, haha. Helaas werd zijn andere paard in deze vet-check afgekeurd omdat zn hartritme niet regelmatig was en het dier zich niet goed voelde. Ze gingen ook wel erg snel! 20 minuutjes later kwam Meg weer binnen. Het hele rijtje weer van voren af aan en in 3 minuten waren we van binnenkomst naar vet-check. We beginnen goed op elkaar ingespeeld te raken! Na een 40 minuut hold met weer wat onrust en gehinnik van Rev kon ze weer opweg voor de volgende loop.

Zodra Meg en Rev waren vertrokken haastten wij ons terug naar het kamp, hier zijn namelijk alle volgende vet-checks. Zodra we daar aankwamen was Tom's andere paard met Lisa als rider al binnen! Wij moesten nog 20 minuutjes wachten voor Meg, maar hadden daardoor mooi de tijd om de tent omhoog te zetten zodat het paard eronder kon en alle spullen uit de truck te halen. Zodra Rev binnenkwam voor de 3e vet-check begon ze te schreeuwen naar Troy en Cadie, en natuurlijk antwoordden die. Hierdoor steeg haar hartslag van een mooi begin op 74 naar 108, shit! Uiteindelijk hadden we 10 minuten nodig om haar genoeg te kalmeren on naar de dierenartsen te kunnen. Ook na de check bleef ze onrustig en wilde slecht eten en alleen maar rondlopen en dansen. En dat na 40 mile (=64 km) gereden te hebben! Na 30 minuten toch weer gezadeld en daar gingen ze weer.

Bij de volgende vet-check was Rev gelukkig wat rustiger en daalde haar pols binnen 3 minuten onder de grens. Ze reed de 2e helft van de ride met 2 anderen, die elke keer langzamer daalden, heerlijk! Echt leuk als je ziet dat je paard het zo goed doet! Tussen de vet-checks door zijn Dave en ik ook elke loop ' fly-by's' gaan doen. We parkeerden de truck ergens langs de weg en wachtten op Meg en de anderen. De anderen gaven we een fles water aan om hun paard te koelen, en bij Meg begonnen we zelf ook mee te helpen om Rev zo goed mogelijk af te koelen zodat ze daarna snel weer verder konden. Bij deze fly-by's kwamen we elke keer Jeff tegen, die crewed voor Evette die 15 minuten achter Meg reed. Jeff is een kleerkast die beweert ' man-pretty' te zijn en die ‘s ochtends vroeg al aan het bier zat en dit tot diep in de nacht volhoudt. Goeie gast om lol mee te maken!

Na een 6 vet-checks en een dozijn fly-by's was het dan rond 8en tijd voor de finish! Dave en ik stonden te juichen toen Meg, Wendy en nog een paard met z'n 3en binnenkwamen. Rev gelijk afgekoeld en aangeboden voor de vet-check. Hier kijken ze naar alles. Je hebt in totaal 10 minuten om je paard op een zo laag mogelijke hartslag te krijgen. Daarna moet je een eindje draven en daarna wordt de hartslag weer gechecked. Deze moet gelijk of lager zijn dan de 1e check. Als hij hoger is betekent dat dat het paard moe is of dat er iets anders niet helemaal in orde is. Je mag binnen 10 minuten na finish tijd je paard nog een keer aanbieden, en dan wordt niet meer naar keupelheid enzo gekeken, maar echt alleen naar het heartrate verschil. Dit hebben we gedaan, en hier was Rev 40 / 40, heel erg goed dus! Je hebt bij een late check de kans dat je paard door het afkoelen wat stijf is en daardoor afgekeurd wordt. Daardoor lieten wij haar gelijk checken om ' completion' van de ride te behalen. We lieten haar nog een keer checken omdat de top 10 paaden de award ' best conditioned' kennen, waar dit een onderdeel van is. De andere onderdelen van 'best conditioned' worden morgenochtend gechecked.

‘s avonds de honden uitgelaten, paarden eten gegeven en zelf een hamburgertje van de grill gegeten. ‘s avonds was er een groot kampvuur. Dave en Meg waren al naar bed, maar ik had na een dag rennen en vliegen nog wel zin in lekker na-ouwehoeren aan het kampvuur en ben nog even opgebleven. Om Reveille zo soepel mogelijk te houden voor de 'BC' van morgen wilde Meg haar 2 keer stappen vannacht. Ik zou de 1e ronde om 2 uur op me nemen, en besloot dat het dan net zo makkelijk is om gewoon tot 2 uur een biertje bij het kampvuur te gaan drinken. Het was reuze gezellig en om half 2 hield iedereen het voor gezien en besloot ik het kampvuur uit te doven en Rev te gaan stappen. Wel erg apart, met een paard stappen midden in de nacht met een zaklamp in een kamp vol paarden en mensen. Na 15 minuutjes stappen ben ook ik mn bed ingedoken. Prachtig eind van een zeer geslaagde dag!

Voorbereiden op de dag...

Vanochtend vroeg opgestaan en lekker met toasted bagels ontbeten. Daarna is Meg gaan rijden, en ben ik een uur met de honden gaan lopen. Alle 4 aan de lijn, omdat langs de weg de enige plek is waar de killerflies zich niet ophouden. Gelukkig luisterden ze erg goed, en kon ik ze zo aardig manoevreren.

‘s middags Reveille aangemeld, Meg gewogen (als je te licht bent moet je in een andere klasse rijden, te zwaar maakt niet uit) en vet-check gedaan. Cadie en Reveille bleven maar naar elkaar hinniken, waardoor Rev tijdens de vet-check bleef ronddansen. Erg hinderlijk voor de dierenarts, hopelijk gedraagt ze zich morgen wat beter!

‘s avonds hamburgers gegeten en alles klaargelegd voor morgen. Alvast emmers met water en een tent klaargezet op de vet-check in het kamp. Er zijn ook 2 vet-checks buiten het kamp, en Dave is wezen kijken waar die zijn. Het bleek dat we een mislukte kaart hadden gekregen, want de meest logische wegen om er te komen bestonden helemaal niet! Achteraf spraken we met een Canadees en hij zei, ' ja tuurlijk, je moet ook zo en zo gaan'. Bleek dat het heel logisch is in Canada dat wegen die niet bestaan of alleen een zandpaadje zijn ook worden aangegeven. Handig ;)

Canada, here we come!!!

Vanmorgen vroeg om 3 uur vertrokken. Aangezien ik hier niet meer terugkom, moest ik al m'n spullen pakken en ben ik maar gewoon opgebleven. Tot het licht werd ben ik lekker in het caravan gedeelte van de trailer gaan slapen, en daarna naar de truck gekomen. Het uitzicht is hier prachtig! Dave heeft het hele eind achter elkaar gereden, en we zijn slechts 3 keer voor een plaspauze gestopt. Op een gegeven moment waren we op road 9, de weg waar het kamp voor de ride zou zijn. Nergens een kamp te bekennen, dus wij navragen in een tankstation. Blijken er 2 road's 9 te zijn, handig! Blijkt in Canada compleet logisch te zijn, maar wij konden er niet helemaal bij, haha. Om half 3 (!) kwamen we aan op de plaats van bestemming, en hebben gelijk een paddock voor de paarden omheind en hebben ze laten drinken.

Daarna zijn we met de honden gaan lopen. Brewie, de golden retriever, keek naar een beekje en viel er toen in! Maar de wanden waren erg steil, dus hij kon er niet meer uit. De hond is doof, en toen hij een half jaar geleden onder de truck lag te slapen heeft Dave perongeluk over hem heen gereden. Daardoor heeft hij nu minder kracht in zijn achterhand, en hij kon er dus niet goed meer uit. Ik had m al gauw bij zijn halsband, maar we moesten echt een touw achter hem spannen om hem er zo uit te trekken. Brewie was echter nog steeds verrukt over zijn zwemavontuur en begon gelijk in een hoop zand te rollen. Heerlijk :S

Zodra we terug waren in het kamp de paarden gezadeld en op voor een ritje over de ruiterpaden die voor de race worden gebruikt. De mensen waarschuwden ons al dat er veel vliegen waren, maar wij dachten och, wat kan daar zo erg aan zijn. Nou, dat merkten we al snel. Niet alleen waren de vliegen overal, maar het ware nook nog eens ' deerflies' en die bijten zowel mens als dier! Na 20 minuten waarin zowel wij als de paarden levend werden opgegeten zijn we maar weer omgedraaid en gauw naar het kamp teruggekeerd. Ik heb nou al medelijden met Meg en Reveille, die overmorgen hierin een 100 mile ride (dus zo'n 12 - 24 uur rijden) moeten rijden! Poor guys!

Na de rit nog even het dorp in geweest om bier te halen, helaas sluiten de winkels hier vroeg dus dat was een mislukte poging. Hierdoor echter wel een schattig Canadees dorpje gezien. Alle Canadezen zeggen na bijna elke zin ' eeeey' wat Dave nu dus ook doet. Erg grappig. ‘s avonds pasta in de trailer gegeten en daarna vroeg naar bed om een beetje bij te slapen. Alle 4 de honden slapen ook in het caravan gedeelte. Dave en Meg's bed grenst aan het mijne, maar staat op een soort verhoging. Ik was al gewaarschuwd om met mn hoofd de andere kant op te gaan liggen, want Indy, de Portugese waterhond, vind het helemaal geweldig om daar vanaf bovenop je te springen. Gelukkig heeft hij dat vannacht maar 2x gedaan ;)

Spullen pakken....

Vandaag vroeg op om spullen te pakken, want vanacht om 2 uur vertrekken we naar Canada!!!!

's ochtends begonnen met zadels schoonmaken, want de regen tijdens de ride van gisteren is niet zo goed voor het leer. Daarna de trailer schoonmaken, paarden voeren, wassen draaien,enz. Eind van de ochtend kwamen mijn ouders langs, en heb ik ze met de 4-wheel-drive rhino het hele terrein en de ruiterpaden laten zien. Ze waren vooral onder de indruk van de steile klimmen op het ruiterpad.

Harmony heeft sinds zaterdag een bult op 1 van zijn benen, en vandaag gaan we naar de kliniek om dit te laten checken. Het bleek een beschadigingkje van zijn pees te zijn, en het beste is als hij 30 dagen rust krijgt. Hij zou meegaan naar Michigan, en kan dit ook wel, maar omdat het nog zo'n jong paard is willen ze het risico niet nemen. Helaas gaan er nu dus maar3 paarden mee ipv 4, en rij ik waarschijnlijk de 2e dag alleen in de ride.

's avonds alle 4 de honden gewassen, want ze stinken nogal en ze gaan alle 4 mee... 11 uur in de truck en daarna slapen ze ook in het caravan gedeelte. Gezellig :)