De shore to shore ride is een ride van lake Huron (die ik ook in Canada heb gezien aan de andere kant) naar lake Michigan. De rit brengt je dwars door de hele staat Michigan in 5 dagen. Vandaag is de voorbereidingsdag, die echter wel als een echte ride telt en geldt. Vanaf morgen steken de ruiters in 5 dagen in 5 x 50 mile de hele staat over. Sommige mensen doen dit met 1 paard, echt zo gaaf! Wij zijn hier echter alleen voor de ‘voorbereidingsdag' en de 1^e dag.

Vandaag is het dan zover, mijn 1e echte endurance ride! Vanmorgen om kwart over 5 opgestaan om de paarden te voeren. Daarna ontbijten, omkleden, paarden zadelen en de paarden wat los stappen. Ik rij vandaag Cadie, de kleine ondeugende koppige grijze merrie van 5 jaar. Dit is zowel haar als mijn 1^e 50 miles rit, spannend! Ze is dan ook erg hyper, en dribbelt wat af. Meg rijdt Troy, een bruine 17 jarige veteraan die vorig jaar nog voor de wereldkampioenschappen was genomineerd. Reveille heeft een paar dagen de 100 mile in canada gedaan, dus die heeft vrij vandaag. We hebben haar wel verdoofd (Meg is dierenarts, erg handig ;)), zodat ze rustig zou blijven.

Na het los stappen op weg naar de start plaats. Hier moesten we nog even heen en weer draven om de dierenarts te laten zien dat de paarden in orde waren en toen was het om 7 uur dan eindelijk tijd voor de start! Wij besloten om in het midden van het veld te starten, omdat we rustig aan wilden doen voor Cadie. De ruiterpaden waren alleen gemarkeerd met blauwe markeringen die er altijd al hangen. De meeste ruiters kwamen uit de buurt en wisten dus exact de weg. Voor ons was het iets lastiger, maar toch goed te doen.

Er waren in totaal 3 vet-checks. Na 1 uur en 10 minuten rijden (12,5 mijl zeiden ze, maar volgens ons was het korter) kwamen we bij de 1^e vet-check aan, waar Dave ons al stond op te wachten. Tot die tijd hadden we alleen gedraafd, en zijn toch aardig opgeschoten. Er reden maar 7 mensen voor ons, een mooie plaats dus! Bij de vet-check moesten we 40 minuten hold-time wachten en daarna mochten we weer verder. Beide paarden hun pols schoot omlaag zodra we binnen kwamen, zodat we ons snel bij de dierenarts konden melden, heerlijk!

Na 40 minuten op weg naar de volgende vet-check. Dit was een rit van 6 mijl de ene kant op, dan omdraaien en 6 mile terug. Alle paden waren krappe 1-paard bospaadjes, waardoor dat soms wat lastig was met passeren, maar alles ging goed. Mijn paardje is nog erg onervaren en iets ongebalanseerd. Naast het smalle pad stonden hier en daar 2 bomen waar je precies tussendoor kon. Cadie hield echter zelf totaal geen rekening met mijn beenruimte, en had de neiging om iets naar rechts af te wijken bij mijn sturen. Hierdoor kreeg ik hier en daar een halve hartverzakking en had 1x een innige omhelzing met een boom. Beetje jammer, maar we zijn gelukkig weer ongedeerd op wat blauwe plekken van mij na het bos uitgekomen.

Na weer 1 uur en 10 minuutjes en de hele weg draven kwamen we bij vet-check nummer 2 uit, waar de paarden weer snel hun pols omlaag kregen en ze 40 minuten de tijd kregen om te eten, drinken en uit te rusten. Vervolgens op pad naar de 3^e vet-check. Dit was de weg terug naar het kamp die we vanmorgen in omgekeerde richting hadden afgelegd. Alles ging nog steeds prachtig, en op wat hartverzakkingen na had ik geen aanvaringen meer met bomen.

Na weer iets meer dan een uur, kwamen we aan bij de 3^e en laatste (op de finish na) vet-check in het kamp. Alles ging nog steeds super en we hadden deze loop ook voor het eerst wat gegaloppeerd en wat mensen ingehaald waardoor we nu nog maar 4 of 5 mensen voor ons hadden. Bij de vet-check konden we weer binnen een paar minuten door naar de dierenarts. Troy zag er super uit! Bij mijn trot-out liep Cadie echter een paar passen iets onzuiver. Toen de dierenarts haar rechtervoorbeen oppakte reageerde ze hier zo pijnlijk op dat de tranen in mn ogen schoten. De dierenarts gaf ons de gebruikelijke 40 minuten hold-time om haar been te koelen en daarna moesten we weer terugkomen. Na 40 minuten met een ice-boot gingen we terug naar de dierenarts. Cadie was nu echt kreupel, maar we wilden graag weten of het de pees was (staat ongeveer 6 maanden rust voor) of iets onschuldigers. De dierenarts wist ons al gauw te vertellen dat de pees waarschijnlijk geheel in orde was. Het gekke was dat Cadie toen ik haar nog reed compleet 'sound' en dus totaal niet kreupel was. Waarschijnlijk zat het kleine ding zo vol adrenaline en vechtlust dat ze het zelf niet eens doorhad! Nu werden we echter op een afgelegde afstand van 60 km gediskwalificeerd.

Meg ging verder met Troy voor de laatste loop van 20 km, en ik bracht Cadie naar het weilandje om haar een nieuwe ice-boot aan te doen en in de gaten te houden. Het been begon ook steeds meer te zwellen, echt zo sneu! En nog wilde ze achter Troy aanrennen toen die aan z'n laatste ronde begon. Ben echt trots op dat kleine vechtertje, en weet zeker dat het de volgende keer helemaal goed gaat komen.

Nadat Meg was gefinished hebben we Cadie's benen gebandageerd en hebben we haar wat bute gegeven waardoor ze zich al gauw beter voelde. Vervolgens zijn we met Farzad, een vriend van Meg en Dave, en een vriend van hem naar Lake Huron gegaan. Hier zou een band optreden, maar al gauw kwamen we erachter dat ze alleen 'praise the lord all you people praise the lord' zongen. Hmmmm, minder. Daarna hapje gaan eten bij een Italiaan en terug voor de riders meeting van vanavond. Meg was 5^e geworden. Ze had helaas geen 'best conditioned' gewonnen, omdat gewicht van de ruiter een zwaar meewegende factor is en er reedt een man van 110 kg mee. Zijn paard zag er aan het eind nog best uit, dus won hij BC.

Na de meeting nog met de paarden gewandeld en daarna vroeg naar bed, want morgen weer een drukke dag.